5/52 ΘΕΜΑ: Φθινοπωρινά φύλλα
3 με 9 Οκτωβρίου
Φύλλα πεσμένα αγκαλιά με το χώμα, στο γνωστό ραντεβού,
έτοιμα να πέσουν, για να ξανανέβουν ως χυμοί ζωής, ως βλαστοί θαλεροί στα ίδια
κλαδιά, φύλλα που παίζουν με τα χρώματα και με την τέχνη, που επιζητούν το χώμα
για να παίξουν το παιχνίδι της φθοράς και της δημιουργίας, φύλλα που ο σκοπός
τους στομώνει στο δρόμο του ανθρώπου, που στρώνουν χαλί στο καινούργιο ξεκίνημα
της ζωής, φύλλα των χρωμάτων και του φθινοπώρου, φύλλα στοχασμού – φύλλα ζωής,
φύλλα παντού…
.jpg)
Ναι, ένα ταξίδι κάνουν. Και αδυνατίζουν για να μπορούν να
αποκοπούν και αφήνουν τους χυμούς τους κληρονομιά γενναιόδωρη σ’ ό,τι τα
έθρεψε, σ’ ό,τι θα τα θρέψει, σε ό,τι θα τα θρέφει εσαεί. Και ξεπρασινίζουν για
να ταξιδέψουν στη χώρα του κίτρινου, του καφέ, του κόκκινου, περνάνε πολλές
χώρες, μέχρι να έλθει το αεράκι και εκείνος ο νόμος που το σάπιο μήλο ανακάλυψε
στους ανθρώπους για να λικνιστούν στου ανέμου την πνοή και στα συρίγματά του
και να περάσουν στην άλλη ζωή, στο χώμα, εκεί που γεννήθηκαν και από εκεί που
θα ξαναγεννηθούν και θα ξαναγεννηθούν και θα ξαναγεννιούνται και θα παίζουν τον
κύκλο το δικό τους μαζί με τον κύκλο της ζωής.
Και είναι η γλυκιά μελαγχολία της εποχής που τόσο γοητευτικά
την αποδίδουν χρωματίζοντας βουνοπλαγιές και μικρές φυτογωνιές ακόμα και δέντρα
μοναχικά με άπειρους αποχρώσεις του κίτρινου και άλλες τόσες αποχρώσεις του
καφετί και του κόκκινου και άλλες τόσες και τόσες αποχρώσεις –
χρωματοκαταιγίδες φαντασιακές – άγνωστων χρωμάτων γι’ οποιαδήποτε άλλη έκφραση
της φύσης. Και είναι αυτή η γλυκιά μελαγχολία – μοναδική δωρεά των φύλλων του
φθινοπώρου – που απλώνεται στο λογισμό μας και στην ψυχή μας και μπορούμε να
ρεμβάζουμε με το βλέμμα μας σε ένα ταπεινό μέρος της φύσης και να χανόμαστε
μέσα από τις πύλες των άπειρων αποχρώσεων στης σκέψης μας σε απάτητα μονοπάτια
και να συναντάμε και να ξανασυναντάμε τον εαυτό μας διαρκώς, και περνάνε τα
χρόνια σε μια γραμμική και μόνο πορεία και οι εποχές οι δικές μας τραβάνε και
αυτές ευθεία, ενώ η φύση κύκλους κάνει..
Τι παιχνίδι παίζει η χλωροφύλλη και όλη η ομάδα των
χρωστικών στο μοριόκοσμο και μετασχηματίζονται κάνοντας τα φυλλοβόλα δέντρα να
φαίνεται ότι χάνουν τη φυλλωσιά τους και να παίζουν με την τέχνη του γκρίζου
χρώματος του αποφυλλωμένου ξύλου και με το σύριγμα των γυμνών κλαδιών στου
χειμώνα τα καμώματα; Τι παιχνίδι παίζει η φύση και προσπαθεί να μιμηθεί την
τέχνη του ανθρώπου – ενώ ξέρουμε ότι η τέχνη μιμείται τη φύση – και φτιάχνει
πίνακες και πίνακες ζωγραφίζοντας σε όποια γωνία της θέλει; Τι μηνύματα κουβαλάει ένα χρυσοκίτρινο φύλλο
και θέλει να το δώσει μόνο στη γη κρύβοντάς το μες στο χώμα;
Είναι ο στοχασμός του Α. Καμύ που βρίσκει τόσο εύκολα την
ομορφιά του Κόσμο: «Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο
είναι ένα λουλούδι», είναι το πνεύμα της Πολυδούρη που μελαγχολεί: «Φίλε, τοῦ
φθινοπώρου ἡ Ὥρα ἐκεῖ στὴν πόρτα μου ἦρθε δίχως νὰ διστάζη», είναι ο οίστρος
του Σαχτούρη που στοχάζεται «έξω τα φύλλα του καιρού βάφονται μέσα στο αίμα»,
είναι ο λογισμός του Ν. Δήμου που σημειώνει ότι «κάθε φορά το κίτρινο φύλλο
είναι είδηση, είναι νέο, όπως κάθε γενεά που το αντιμετωπίζει, όπως κάθε
φθινόπωρο, όλα ξανάρχονται αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο, στο κάθε πράσινο φύλλο
ζούνε όλα τα κίτρινα που λησμονήσαμε», είναι του Ν. Καββαδία μιας «Θύμισης» ο
πικρόγλυκος συλλογισμός «Μὲ τὰ ξερόφυλλα τὸ πῆρε ὁ ἀγέρας τοῦ φθινοπώρου / τὸ
κλέψαν τὰ καράβια τὰ λευκόπανα. / Φτωχὴ ψυχὴ … Προσμένοντας ἀπόμεινες», είναι
του Τ. Λειβαδίτη το σκίρτημα του κόσμου των Χειρόγραφων συμβόλων του “το
φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου / να γείρει η χαμένη ζωή μου”,
είναι του Λαπαθιώτη ο Πόθος ο γλυκός «Βαθὺ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρὸ σὲ καρτερῶ
/ μὲ τὶς πλατιές, βαριές σου στάλες / τῶν φύλλων ἄραχλοι χαμοί, τῶν δειλινῶν ἀργοὶ
καημοί, / ποῦ μὲ μεθούσατε τὶς ἄλλες…».
Φθινοπωρινά φύλλα χειροτεχνίας με τα χέρια σας
Αυτό το άρθρο θα σας πει πώς να φτιάξετε όμορφα αντικείμενα με τα χέρια σας.
